dyszkan|t

m sgt (G dyszkantu) 1. daw., Muz. descant, treble

- śpiewać dyszkantem to sing treble a. soprano

2. (piskliwy głos) shrill voice, squeaky voice

- zawołała go nieprzyjemnym dyszkantem she called him in a shrill voice

- „niech żyje pan marszałek”, zapiszczał dyszkantem ‘long live the marshal!,’ he piped